Met Willem (niet meer in Woerden)

HOE KOM IK IN U-TRECHT

Intussen zijn we al bijna tien maanden verder en is Willem … opnieuw verhuisd. Zijn woonst in Woerden bleek niet wat het was, en hij werd zo’n beetje het slachtoffer van een huisjesmelker. Niet leuk, maar we zijn weer een ervaring rijker. Mijn voorgevoel bleek dus waar te zijn. Alle studenten of doctoraat-studenten moesten op zoek naar een nieuwe woonst. Gelukkig vond Willem snel hulp bij zijn werkgever.

In december zijn we teruggegaan om Willem te helpen verhuizen van het mooie, rustige Woerden, naar het nog mooiere Utrecht. Veel hebben we er niet van gezien dat weekend, want het was vooral om te werken. Nu zit hij in een studio die hoort bij het UMC, en daar kan hij hopelijk zijn volgende jaren blijven wonen. Het is op het vierde verdiep, zonder lift wat een workout op zich was. Ik liet hem met een veel geruster hart achter dan zijn verblijfplaats in Woerden.

In juni zijn we opnieuw op bezoek geweest, en deze keer hebben we wel kunnen genieten van het mooie Utrecht. Er zijn ongetwijfeld nog plaatsjes die we er kunnen ontdekken. Zoals echte toeristen deden we een sightseeing toer op de grachten in een toeristenbootje. We wandelden rond de Domtoren, in het binnenplein en gingen op zoek naar het Nijntje plein (mag zeker nog wat opgeleukt worden, veel stelt het niet voor). Het hoogtepunt van ons weekend was toch wel het bezoek aan de Botanische Tuinen bij de Utrechtse universiteit. Zeker de moeite waard! Je kan er algauw een tweetal uur in rondwandelen.

Willem trakteerde er voor moeder- en vadertjesdag in een vegan restaurantje, waar het heel lekker was. Tip: restaurant Gys. Op zaterdag aten we in De Moestuin, op wandelafstand van Willem zijn studio. Alles vegetarisch (wat aten we gezond die dagen!), ook een aanrader! Je kan er ook voedingsmiddelen uit hun eigen moestuin kopen.

Het blijkt dat Hollanders ons grapje ‘hoe kom ik in U-trecht’ niet begrijpen (of niet willen begrijpen). Ze vinden het alleszins niet grappig :). Sowieso is het moeilijk om tegen hen te praten, als wij proberen in mooi algemeen Nederlands iets te vragen dan kijken ze ons meestal aan met “wat zegt die nou”. Gelukkig heeft Willem de taalbarrière al door en kan hij ons uit de nood helpen. Och ja, en “prima” heeft in Nederland een negatieve connotatie. Best niet gebruiken dus :).

Gezellig toch!

Het begin

Vijf jaar geleden besloot Willem, die zijn zesde jaar Grieks had beëindigd, om zijn studies verder te zetten in Kortrijk. Het lot besliste erover dat hij niet kon starten aan de studies geneeskunde, maar Willem liet het hoofd niet hangen, en koos al snel voor de richting biomedische wetenschappen. Achteraf bleek dat de beste keuze.

Na drie jaar Kortrijk, waar hij verbleef in een studentenhome, vertrok hij naar Leuven. De laatste twee jaar vervolledigde hij er zijn studies biomedische wetenschappen. Hij studeerde in juni af als Master in the Biomedical Science. Een Engelse titel, jawel, want hij deed de studies in het Engels. Kwestie van wat meer uitdaging te hebben. Hij studeerde summa cum laude af, waar wij als ouders uiteraard heel trots mee waren. Even trots waren we geweest met cum laude, maar eerlijk, het doet wel iets met een mens als een professor vooraan deze titel vernoemt met de naam van je zoon erbij.

En vanaf dan startte zijn werkleven. Met zo’n curriculum zou je denken dat je overal kan starten, maar dat is niet altijd de waarheid. Veel hangt ook af van subsidies en dergelijke. Zo was Willem graag gebleven in het lab waar hij zijn masterstudies voltooide, maar het lot besliste daar, alweer, anders over. Met een klein hartje ging hij solliciteren in Nederland, aan UMC (Universitair Medisch Centrum Utrecht), waar ze hem vooral op het hart drukten om eerlijk te zeggen wat hij zelf wil. Niet de typische bescheidenheid van een Vlaming die nog liever zijn tong afbijt dan te zeggen wat hij voelt. Waar het in Leuven maanden duurde voor hij wist dat het een nee was, duurde het in Nederland slechts een week of twee voor hij wist dat hij mocht gaan. Ze zijn dus ook rechtuit, ja is ja, nee is nee, en daar moet geen maanden over nagedacht worden. Daar kunnen ze in België nog wat van leren.

En zo komt het dat wij, het laatste weekend van september, met Willem naar Woerden reden, want dat zou zijn verblijfplaats zijn voor de komende vier jaar. Intussen hoor ik dat daar misschien al een jaar bijkomt. Als je geen file hebt, is Woerden zo’n 2,45 uur rijden, als je wel file hebt, kan je er al makkelijker +3,5 uur over doen. Woerden is een hele mooie stad, dichtbij Utrecht. Willem kan met de trein naar Utrecht en dan met de tram verder naar het UMC.

Het was niet makkelijk om in Nederland een geschikte verblijfplaats te vinden, veel tijd was er niet en het is niet zo simpel om met de trein vanuit Lichtervelde snel in Utrecht te zijn. Je moet er toch zo’n minimum vier uur voor rekenen. Een appartement vind je moeilijk of is heel duur, dus werd het co-housing en moest Willem vooral op zijn gevoel afgaan of het in orde leek of niet. Persoonlijk heb ik niet zo’n goed gevoel bij zijn woonst nu, maar intussen heeft Willem zich geregistreerd voor een flat van de UMC. Zo was de woning waar hij nu verblijft samen met één ander persoon, bij aankomst dat weekend, heel vuil. Het liefst duwde ik Willem terug in de auto en nam hem weer mee naar Lichtervelde, want ik vond het er triestig. Maar dat probeerde ik niet duidelijk te maken, want Willem is een denker en zeer gevoelig, en ik wou hem dat besparen. Waarschijnlijk leest hij dit nu, dus Willem, denk er maar niet te veel over na. Komt daar ook nog bij, dat hij, in november de chauffage niet mag aansteken van de huisbaas. En dat die huisbaas, ten pas en ten onpas, zomaar enkele nachten na elkaar daar ook komt slapen. Enfin, ik geloof dat het wel goed komt, als de wachtlijst maar niet te lang is in het UMC.

Het afscheid dat weekend, was lastig (ja, ik ben ook zeer gevoelig). We knuffelden, en knuffelden nog eens, en bijna nadat we getankt hadden, keerden we nog eens terug, maar we moesten niet trunten en kallen. Ik weende toch wel zo’n half uur, hoewel ik probeerde om het niet te doen, maar kijk, het moest eruit. Robin woont in Lichtervelde, en dat gevoel is toch iets anders, als we elkaar nodig hebben zijn we snel bij elkaar. Je bent niet zomaar snel in Woerden.

Wij gaan dus de komende vier jaar enkele weekenden in Nederland vertoeven, vooral dan in de omgeving van Woerden, en misschien binnenkort Utrecht. En dat betekent dat we in B&B’s of hotels zullen verblijven. Wie weet, misschien zijn jullie ook wel eens in die regio, dus vandaar, vanaf nu, de B&B’s waar we verbleven en wat we ervan vonden. Tips van jullie kant zijn uiteraard ook altijd welkom!

B&B Passie

What’s in a name! Onze eerste B&B in september is B&B Passie in Harmelen. Ik boekte deze via http://www.bedandbreakfast.nl. Er zijn twee gastenkamers, de Strandkamer en de Boskamer (waar wij verbleven). Omdat het het eerste weekend in Nederland is, blijft Willem die nacht bij ons slapen in de B&B. We komen aan op een zaterdag, na 17 uur, file in Antwerpen, niet zeker of de GPS ons juist stuurt (het zal al snel blijken dat die ons elke keer we naar Nederland rijden, langs een andere weg stuurt), en ik ben al redelijk moe als we er eindelijk aankomen. De dame die de B&B beheert, is van oudere leeftijd, ik vermoed ergens tegen de 60, het pand is heel mooi gelegen en oogt heel verzorgd. Ze laat ons binnen in een grote ruimte, die vroeger blijkbaar dienst deed als feestzaal, waar zetels staan, een mooie keuken, een bar, een biljart en enkele tafels. Eigenlijk wil ik altijd het liefst zo snel mogelijk naar de kamer, om me te settelen en wat te ontspannen, maar dat is buiten de gastvrouw gerekend. Ze biedt ons iets aan om te drinken, gratis, en begint dan het verhaal over haar B&B. Een chaotisch verhaal, want ze springt voortdurend van de hak op de tak. We worden vriendelijk onthaald, op een Hollandse manier, maar voor mij te druk, te chaotisch.

De kamer waar we verblijven is heel mooi, gezellig ingericht en wat de volgende ochtend zal blijken, een zalig bed en matras want ik slaap er heerlijk. Wat meestal niet zo is als ik elders slaap. Het duurt daar nog eens zeker een uur voor de gastvrouw alles heeft uitgelegd, wat valt er uit te leggen?, en ze ons alleen laat. Omdat het mooi weer is besluiten we nog een korte wandeling te maken in wat een heel mooie omgeving is. Daarna eten we pasta die ik van thuis had meegebracht (glutenvrij uiteraard), en settel ik me in de zetel beneden terwijl Willem en Dries biljarten. Ik geniet van de stilte en mijn boek, … toch voor even. Want de gastdame settelt zich naast mij, en begint te vertellen.

Wie mij kent, weet dat ik graag op mijn gemak ben, dat ik graag socialize, maar evengoed graag alleen zit. Te veel gebabbel betekent voor mij een Energy level dat heel erg zakt, en een hoofd dat duizelig wordt. Gelukkig redt Dries mij door te zeggen dat we gaan rusten.

Zoals gezegd, het is er zalig slapen, de kamer is heel net, niets op aan te merken, en de badkamer is top (intussen zijn ze thuis de onze aan het afbreken). Het ontbijt is heel lekker, ik vroeg glutenvrije broodjes en kreeg die (ze reed er die avond nog speciaal voor naar de supermarkt). We moesten wel de gastvrouw en haar vele verhalen erbij nemen. Het moeilijke daaraan is ook de taal, ik probeer me in het Nederlands uit te drukken, maar veel zegswijzen verschillen toch van de onze. Wat het voor mij nog lastiger maakt om veel te praten.

Enfin, al bij al een super B&B maar je moet er de Hollandse praatvaardigheid bij nemen. Aan de andere kant zijn ze ook heel hulpvaardig, zo mag Willem haar altijd bellen als hij problemen heeft, en ging ze in de schuur op zoek naar een bruikbare fiets voor hem. Die bleek een beetje te brak te zijn, maar het is het gebaar dat telt.

Qua comfort, ontbijt: een 10/10. Maar deze verliest enkele puntjes omdat de gastdame voor mij ietwat te druk was. Toch een aanrader als je dichtbij Utrecht wil logeren.

https://www.bedandbreakfast.nl/nl/a/knrObDDn8cSh/bb-passie

B&B Lekker Knus Noorden

In het weekend van 16 november reden we opnieuw naar Willem in Woerden. Deze keer verbleven we in B&B Lekker Knus Noorden in jawel, Noorden. Wie naar Dwars door de Lage Landen van Arnout Hauben heeft gekeken, zal ook de passage daar gezien hebben.

Ik heb Dries afgehaald om 14 uur in Brugge, we dachten dat we dan voor alle files in Noorden zouden zijn, maar we hadden zowel file in Antwerpen als in Rotterdam. Het werd uiteindelijk bijna 19 uur toen we in de B&B arriveerden. Het was donker, dus zagen we niets van het mooie stadje, maar ’s anderendaags zou blijken dat het inderdaad een mooie wandelstreek is, met heel wat water. Trouwens, Arnout is ook door Woerden gewandeld. En oja, de GPS stuurde ons langs alweer een andere weg naar Nederland.

Van de B&B zelf was ik niet zo wild. Het was een garage die omgebouwd is, en het was redelijk kil, zowel als kil in koud als kil van interieur. We betaalden ook een stukje minder dan de vorige B&B, hier was het 90 euro voor één nacht. In het gastenboekje stond overal geschreven dat het ontbijt heerlijk was, dus mijn verwachtingen waren groot. Ik had vooraf doorgegeven dat ik geen tarwe mag eten, wat voor de gastvrouw geen probleem was, want ze bakt haar pistolets zelf. Ik dacht, aha, misschien kan ik bij haar een goed recept krijgen voor glutenvrije pistolets. Maar intussen heb ik al geleerd dat als ze in Nederland zeggen dat ze zelf hun broodjes bakken, ze eigenlijk bedoelen dat ze ze uit het plastic halen en dan in de oven afbakken. Tja. Het ontbijt was goed, maar mijn hoge verwachtingen werden toch niet ingewilligd.

Wat het interieur betreft. Kleine ruimte met een douche en WC ingepropt, kleine ruimte met een lavobo ingepropt waar je ook je servies kon vinden en afwassen. Kleine tafel met erboven een wit houten kastje. De matras was dan weer heel “lekker”, “gezellig”, een dikke duim voor de Hollandse matrassen. Ik slaap er heerlijk.

Ik zou de B&B 7/10 geven, al is het maar omdat de gastvrouw ons een uitleg gaf van twee minuten, waarna ze verdween en we haar enkel nog terugzagen met de mand met het ontbijt. Werkt prima voor mij.

Dit zal een B&B zijn waar ik waarschijnlijk niet meer naar terug ga (en Dries waarschijnlijk ook niet :). https://www.lekkerknusnoorden.nl/

Verder was het mijn verjaardag op zaterdag (48, jawel!). We hebben een bezoekje gebracht aan Willem zijn werk. Heel leuk om te zien. Daarna nog een kleine wandeling gedaan en een pannenkoek gegeten bij Theehuis Rhijnauwen – Utrecht. Daar hebben ze ook een tarwevrije variant, ik nam er één met ham. Maar ik heb ze toch liever gewoon met suiker. Niettemin waren ze lekker. Willem zei nog even langs zijn neus weg dat hij wel de lievelingszoon moest zijn, omdat wij op mijn verjaardag naar hem reisden. Aan mijn twee andere zonen: jullie zijn allemaal mijn lievelingen :).

We lieten Willem achter in Woerden, in een koud huis, want hij mag de verwarming van de huisbaas niet aanzetten. En alweer wil ik hem liever mee naar huis nemen dan hem daar te laten!